Bangkok en vlucht naar HCMC

In Bangkok

De nachtvlucht was redelijk aangenaam en om 10.00 uur Thaise tijd kwamen we aan in Bangkok. Daar hebben we wat geld gewisseld en zijn met de taxi naar Bangkok gegaan. In Bangkok wat geshopt en gegeten. Daarna nog even naar het MBK, dat is een enorm winkelcentrum met heel veel kleding en elektronica. We hebben er wat reservebatterijen gekocht voor onze gsm's en Marie France heeft haar voeten laten verzorgen. Dat vind je dus op elke straathoek in Bangkok, voetmassage en Thai massage. Het was vandaag prachtig mooi weer met veel zon, maar daardoor wel heel erg warm. Daarom was het zeer aangenaam in het MBK met prima airco.

Na het MBK de taxi genomen naar ons hotel. We hadden een hele korte nacht gehad in het vliegtuig met 5 uur tijdverschil en moesten de volgende dag weer om 0500 uur op voor het vliegtuig naar Ho Chi Minh Stad in Vietnam. Rond 1800 aangekomen in het hotel hebben we eerst uitgebreid gedoucht.

Na het douchen zijn we eens de buurt gaan verkennen. We hadden hotel Thip Mansion, dicht bij het 2e vliegveld van Bangkok Don mueng omdat we de volgende morgen vroeg weer het vliegtuig moesten hebben en we geen tijd wilden verspillen. De buurt echter van het oudere vliegveld was een gewone Thaise middenstandsbuurt waar vrijwel geen buitenlanders komen. Huisjes met een lange straat met daaraan winkels, barretjes en restaurantjes. Maar deze restaurantjes lijken in niets op Europese of toeristenrestaurantjes. Thai koken thuis bijna niet en kopen hun eten bij deze voedselstalletjes: saté, rijst, soep, vis te veel om op te noemen. We hebben er spiesjes met garnalen, stukjes worst en kip balletjes gegeten. Heel eenvoudig, maar toch lekker. Nog wat kleine boodschapjes gedaan: cola, chips en wat shampoo. Prijzen liggen hier wel erg laag., de spiesjes kosten 25 cent per stuk. De Fanta ook 25 ct.

Het hotel was vrij nieuw netjes en eenvoudig. Goede airco. Het wordt bijna alleen gebruikt voor reizigers die vandaar verder vliegen.

De volgende morgen om 0530 zou er een taxi zijn, maar de conciërge kwam uitleggen dat het moeilijk was om rond die tijd een taxi te krijgen en wist wel iemand die ons voor 150 baht naar het vliegveld zou brengen. Natuurlijk waren el wel taxi's maar zo kon een vriend of familielid ook nog wat verdienen. We kwamen vlotjes aan bij het vliegveld. Het vervelende van de vertrekborden was wel dat de teksten van de vertrektijden in het Chinees, Thais en heel kort in het Engels stonden. Eerst nog door de bagagecontrole en de paspoortcontrole. Daarna naar de gate. Ook nu weer online ingecheckt. Alleen welke gate? We stonden bij gate 23 en toen die gingen boarden bleek het NOK Airlines te zijn terwijl wij rond dezelfde tijd met dezelfde bestemming (Ho Chi  Minh City) met airasia moesten hebben. We moesten dus heel snel uitvinden welke gate dan wel. Het bleek gate 2 te zijn. Snel door de luchthaven waar we net op tijd aankwamen bij gate 2. Het boarden was net begonnen, maar we moesten eerst met een bus die ons een heel stuk verder op het vliegveld naar ons vliegtuig van Air Asia bracht. Air Asia is een soort Aziatische Ryanair, een van de grootste in Azië. Ons ticket kost slechts 25 euro van Bangkok naar Vietnam, een vlucht van 2 uur. Keurig vliegtuig en zeer vriendelijke bemanning! We zaten op den rijtje van 3 stoelen, ik in het midden en Marie France aan het gangpad. Er zat een Vietnamees vrouwtje naast me aan het raam. Zowel Marie France als het Aziatische vrouwtje waren klaarblijkelijk wat moe want ze vielen beide in slaap tegen mijn schouders.

Aangekomen op het vliegveld van Ho Chi Minh stad moesten we eerst een visum verkrijgen. Thuis hadden we al een online aanvraag gedaan en een toelating gekregen. Nu moesten we dan het echte visum in ons paspoort krijgen. We stonden in een lange rij om de papieren, een pasfoto en ons paspoort af te geven. Daarna moesten we in een soort wachtzaal wachten tot onze naam werd afgeroepen zodat we paspoort met visum terug zouden krijgen. Dit duurde echter heel erg lang. Bovendien werd er met betonhamers vlak boven het loket  gehamerd en was de Vietnamese omroepster heel slecht te horen. We stonden met ca 100-200 mensen te wachten terwijl we gefolterd werden met betonhamergeroffel. Tot overmaat van ramp kwam er eindelijk een douaneambtenaar met Marie-France haar paspoort en een online aanvraag en haar naam stond er niet op. Bleken ze 2 formulieren in de grote stapel te hebben verwisseld. Gelukkig had ik een kopie van het formulier op mijn smartphone staan die ik kon laten zien. Na 1,5 uur wachten kregen we eindelijk ons paspoort met visum en konden we naar ons hotel.